Dostrzeganie bliźnich i odkrywanie wartości. Materiały na wesoło i na bardzo poważnie, o nas, dla Was i o całym świecie. Nieoficjalna strona katolicka (także dla niekatolików i wątpiących).
	Strona Duszyczek i Duszków - Internetowa wspólnota pomocy i wsparcia duchowego. Rozmowy, wartości, intencje DUSZKI.PL a tak dokładnie to Duszyczki i Duszki (*) - czyli "Duszkowo" :-) Dzisiaj jest: 2024-04-18 11:53:09 Aktualizacja dnia: 2024-04-07 10:17:04
Gdy oczekujesz pomocy lub sam(a) chcesz innym pomagać. Albo chciał(a)byś porozmawiać o czymś ważnym lub choćby tylko o wczorajszym podwieczorku :-) Dla wszystkich, w każdym wieku - od 0 do 201 lat ;-)

Samo życie

Nasza droga do ślubu

Kochane Duszki i Drodzy Goście Strony Duszków! Jako że niebawem minie miesiąc od naszego z Duszkiem Zbyszkiem ślubu, pragnę przedstawić tu niektóre sprawy, które stały na naszej drodze do ołtarza i wypowiedzianego wspólnego „Tak”.

Poznaliśmy się we wrześniu 2007 r. przez Internet (nie podaję nazwy strony, żeby jej nie robić kryptoreklamy). Przyznam się, że Zbyszka zobaczyłam na tej stronie jeszcze w czerwcu tegoż roku, ale nie odważyłam się napisać… Odwaga przyszła dopiero 8 września, kiedy napisałam do niego krótki list, a on odpisał. Tak się zaczęła bardzo intensywna, codzienna  korespondencja. Po krótkim czasie dołączyłam do Wspólnoty Duszków :-)

Oczywiście, do tego, żeby się dobrze poznać, sama korespondencja nie wystarczy. Umówiliśmy się listownie na spotkanie, które miało się odbyć w rodzinnym mieście Zbyszka, Sieradzu. Moim miastem rodzinnym jest Lwów, ale pewne uwarunkowania sprawiają, że Zbyszek absolutnie nie mógłby tam dojechać. Nasze miasta dzieli ponad 600 kilometrów.

Tak więc, wieczorem 9 listopada 2007 wsiadłam do autobusu relacji Lwów-Łódź. Na granicy celnicy polscy mieli wówczas tzw. „włoski strajk”, odprawiali bardzo dokładnie, ale też wolno, więc dojechaliśmy do Łodzi dopiero na 7. z minutami, a potem pojechaliśmy już ze Zbyszkiem do Sieradza. Ogółem podróż trwała 14 godzin, ale, jak się okazało, był to bardzo dobry początek :-)

Spodobaliśmy się sobie i zaczęłam regularnie, co miesiąc przyjeżdżać do Zbyszka. Spędzaliśmy razem wszystkie święta, dużo w czasie wizyt rozmawialiśmy, wspólnie spędzaliśmy czas, zwiedzaliśmy różne ciekawe miejsca w okolicy Sieradza. Muszę przyznać, że ta miejscowość mnie urzekła swą ciszą, spokojem i obfitością zieleni… Tak jest teraz…

Znajomość rosła, rozwijała się, a wraz z tym rosło i krzepło nasze uczucie. 18 kwietnia 2008 roku Zbyszek oświadczył mi się, a ja zgodziłam się zostać jego żoną. Było to w bardzo romantycznej scenerii, w Parku Grunwaldzkim. Kiedy mówiłam „Zostanę twoją żoną”, na niebie, które wcześniej było bardzo pochmurne, na moment zaświeciło słońce. Zrozumieliśmy, że to dobry znak… Jak pokazał czas, był wcale niejeden…

Okres narzeczeństwa był piękny, ale też trudny. Przeszliśmy wiele – były kłopoty, choroby (w tym roku nie widzieliśmy się od stycznia do marca, ponieważ byłam bardzo chora, nawet trafiłam we Lwowie do szpitala), a także niechęć, a nawet wrogość osób, które są nam najbliższe… Niestety, i tak się zdarza. Wiemy, że Zły nie śpi, a więc i on próbował namieszać. Przetrwaliśmy to wszystko, nasza Miłość była i jest silniejsza :-), wreszcie na 25 czerwca tego roku zaplanowaliśmy ślub.

Przezornie pojechałam do Sieradza niemalże miesiąc wcześniej i, jak się okazało, dobrze zrobiłam :-) Obywatele Ukrainy mają wiele utrudnień na drodze do ślubu z obywatelem polskim. Niestety. Jak się łatwo domyśleć, chodzi o sprawy papierkowo-urzędnicze. Ciężko było to wszystko znieść, na szczęście Zbyszek był przy mnie, wspierał, dodawał otuchy i pomagał. Cały czas była też ze mną jego Rodzina, wspaniała Mama, która wspierała w załatwianiu wszystkich spraw, aż do momentu ślubu. Teraz też Rodzina Zbyszka bardzo pomaga, sprawia, że czuję się u siebie, nie jestem wyobcowana. Odnalazłam tu nowy DOM.

Uroczystość zaślubin była wspaniała, radosna, wzniosła i uroczysta. Towarzyszyli nam nasi Rodzice, Rodzina, Przyjaciele. Tak jak w dniu naszych zaręczyn, było pochmurno, ale, kiedy już wyszliśmy z kościoła, zaświeciło piękne, jasne i ciepłe słońce :-). Były kwiaty, gratulacje, życzenia… Zapamiętamy ten dzień na zawsze, bowiem 25 czerwca AD 2009 Bóg połączył nas węzłem małżeńskim. Nawet 600 kilometrów odległości i najróżniejsze kłopoty nie potrafiły zniszczyć Miłości. Kto wie, gdybyśmy mieszkali bliżej, wszystko byłoby inne i, być może, nie takie piękne?

Teraz budujemy naszą Rodzinę, jednocześnie każdego dnia umacniając naszą Miłość. Wierzymy, że Bóg, dzięki któremu się poznaliśmy i pokochaliśmy, stale będzie z nami. Wierzymy, że i Wy, Kochani, będziecie nas wspierać modlitwą – wiemy, że jej nigdy za wiele.

Przed nami ze Zbyszkiem długa droga, wiele jeszcze spraw przed nami, ale, skoro jesteśmy RAZEM, nic nam nie straszne :-) Nadal będziemy razem działali w Duszkach. Będziemy wspierali tych, którzy potrzebują modlitwy, otuchy i pomocy.  Będziemy z Wami, Kochane Duszki. Dziękujemy Wam za wszystkie życzenia i modlitwy.

Szczęść Boże!

Duszyczka Irenka

Irena Kulesza z domu Masalska :-)